Mijn leven na het speciaal onderwijs – vijftien jaar later. 
Dinsdag 21 januari 2020 ben ik geïnterviewd door Cristel van Doorn van praktijkschool Stad en Esch te Meppel. Leerlingen die de school verlaten hebben, doen ruim 15 jaar later hun verhaal.
Wat waren je dromen, wat doe je nu en wat wil nog gaan ondernemen en leerlingen meegeven? Superleuk dat ik mijn verhaal mag doen! Het interview moet nog uitkomen, maar in dit blog deel ik graag een stuk uit die tijd.

Even terug de tijd in: vroeger heette de school Rechterenschool. In het begin was aarden moeilijk. Gelukkig gingen veel van mijn klasgenoten uit groep 8 mee en dat maakte het makkelijker. Een warm bad van veel mensen die klaarstonden, mentoren en leraren. Als meisje met blond haar, blauwe ogen, hangende schouders en een nieuwsgierige kijk stapte ik binnen. Ik wilde niet anders zijn; ik wilde graag naar een echte grote school. Na het eerste half jaar was dat helemaal anders: ik zat immers op een echte school en ik mocht mijzelf zijn.

Een fijne en veilige, maar vooral ook gekke periode uit mijn leven brak aan. Het zal je misschien zelf wel iets zeggen: eerste vriendjes, gebroken harten. Schoolkamp, nieuwe dingen leren en jezelf leren kennen. Het schoolplein vegen en je melden bij de rector. Verdriet, vriendschappen en belangrijke gesprekken.

Nog vaak denk ik terug aan die tijd: een van de beginselen van waar het leven mij tot dusver gebracht heeft. De afgelopen jaren heb ik er zo nu en dan mijn gezicht laten zien. Het is leuk om te zien en ervaren dat men je niet is vergeten en er komt met enige regelmaat een bekend gezicht onze tingieterij binnenstappen.

Een van de vragen was ‘wat was je droom?’ Heel vroeg was al duidelijk dat ik een ondernemersgeest had. De zorg, daar moest wat mee gedaan worden en lesgeven voor de klas en verhalen schrijven. Dat voor de klas was een uitdaging an sich met dyslexie en dyscalculie.

Mijn ouders en het leven leerden mij elke dag denken in mogelijkheden om daar te komen waar je graag wilt zijn. Dat hoeft niet over een rechte lijn: geen PABO voor mij. Maar wél voor de klas met levenservaringen: een mentorship voor startende ondernemers en stagelopers in mijn bedrijf. Dat schrijven is goed gekomen: middels anekdotes en blogs deel ik mijn levensreis. De zorg en mijn tijd op het speciaal onderwijs vonden hun weg in mijn dagbesteding, De Oude Hove. Hier vinden mensen met mogelijkheden voor lange en soms korte tijd hun weg.

Het is nu ruim 15 jaar geleden dat ik mijn laatste speciaal-onderwijsschool verliet om mijn vleugels uit te slaan. Meerdere opleidingen werden voltooid met een lach, maar zeker ook met een traan. Vandaag de dag investeer ik nog steeds in zelfontwikkeling; ik maak graag het onmogelijke op mijn manier mogelijk.

Wat ik mee wil geven is dit: je kan altijd meer dan je denkt. Zelf als het halen van een diploma lastig is, geef het vooral de tijd. Zelfs zonder kun je heel veel bereiken. Wees niet te bang om hulp te vragen. Wees niet te streng voor jezelf, maar wees zacht. Kijk vooral naar wat al gelukt is. Wees niet bang om fouten te maken, maar draai ze altijd om en kijk naar de leerpunten die je eruit kan halen. Blijf investeren in je persoonlijke groei: elke stap is er een en Rome is ook niet in één dag gebouwd. En spaar: het lijkt zo vanzelfsprekend, maar is een belangrijke kunst op zich. Sta elke dag stil bij je dankbaarheidsmomenten van die dag en benoem wat er goed ging. Geniet van je reis je leeft nu. Ontdek je eigen mogelijkheden.

– Claudette Dumas –

Eigen tekst – tekst opmaak Mischa Brendel